Samba
Historia
Samba jest narodowym tańcem Brazylii i ma dwie odmiany – ludową, tańczoną w grupach oraz towarzyską – wykonywaną w parach. Jej pierwowzorów szuka się najczęściej w rytmach i pieśniach niewolników afrykańskich.
Nazwa pochodzi od afrykańskiego słowa semba, które określa taniec charakteryzujący się gwałtownymi ruchami ciała, połączonymi z wybijaniem rytmu nogami i solowym tańcem w środku grupy.
Dziś samba nadal jest synonimem Brazylii. Do słynnego karnawału w Rio de Janeiro Brazylijczycy przygotowują się przez cały rok, uczęszczając do specjalnych szkół. W Europie samba pojawiła się w 1914 roku w swojej odmianie towarzyskiej i od razu zyskała duże powodzenie.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w przód
2. Lewą nogę dostawić do prawej nogi
3. Prawa noga – krok w miejscu
4. Lewa noga w tył
5. Prawą nogę dostawić do lewej nogi
6. Lewa noga – krok w miejscu
Charakter tańca
Samba to taniec latynoamerykański, bardzo skoczny, bardzo szybki i wymagający dużej przestrzeni. Charakterystycznymi jej elementami jest sprężysty ruch ciała uzyskany przez zginanie i prostowanie kolan, a także ruch bioder. Samba nazywana jest często tańcem kochanków - jest w niej bardzo dużo ruchów intymnych, wyrażających uczucia.
Technika
Wszystkie kroki (z wyjątkiem tych o wartości rytmicznej ¼) tańczymy z podeszwy na całą stopę. We wszystkich figurach podstawowych dwa razy zginamy kolana i dwa razy je prostujemy. Należy pamiętać o tym, by ruch bioder nie przenosił się na ramiona i głowę. By zwiększyć dynamikę tańca, ciało powinno być lekko pochylone do przodu. Samba ma trzy zasadnicze podziały rytmiczne i dwa sposoby tańczenia - dwukrokowy i trzykrokowy.
Postawa
Partnerzy powinni znajdować się w nieznacznej odległości od siebie, partner obejmuje tancerkę prawą ręką. Oprócz postawy zasadniczej występuje też pozycja otwarta - gdzie trzymanie odbywa się jedynie jedną ręką.
Figury
Krok w obrocie, obrót partnerki pod ręką, whisk od lewej, whisk od prawej, samba walk, side samba walk, botafogos, volta
Tempo
50 - 52 takty na minutę
Takt
2/4
Zapraszam na filmik
CHA CHA
Historia
Cha cha cha to taniec z grupy tańców latynoamerykańskich o stosunkowo krótkiej historii. Cha cha wywodzi się z rumby i mambo, a do jej powstania przyczyniły się wpływy, jakie na kubańską muzykę taneczną wywarł jazz i swing, a zwłaszcza akcentowana „odbitka” – off beat.
Od początku lat 50. XX wieku zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i w Europie tańczono już ten nowy, inspirowany jazzem taniec. Ostatecznie jego zasady ustalono w 1953 roku.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w bok
2. Lewą nogę dostawić do prawej
3. Prawa noga - krok w miejscu
4. Lewa noga w bok
5. Prawą nogę dostawić do lewej
6. Lewa noga w bok
7. Prawą nogę dostawić do lewej
8. Lewa noga – krok w miejscu
9. Prawa noga w bok
10. Lewą nogę dostawić do prawej
Charakter tańca
Cha cha to taniec dynamiczny i wyrazisty, stosunkowo trudny do opanowania. Charakterystycznymi cechami tego tańca są energiczne ruchy ciała oraz wyprostowane nogi. Cha cha jest bardzo kokieteryjna.
Technika
Wszystkie kroki cha chy stawia się z podeszwy na całą stopę, a stopy kieruje się do parkietu.
Postawa
W postawie zasadniczej tancerz i tancerka ustawiając się w nieznacznej odległości od siebie, naturalnie wyprostowani. Oprócz postawy zasadniczej, zbliżonej do innych tańców latynoamerykańskich, w cza chy występuje pozycja otwarta, promenada i promenada odwrotna.
Figury
Cha cha składa się z około 20 figur podstawowych i niezliczonej ilości wariacji opartych na nich. Wiele figur pochodzi z rumby. Najpopularniejsze figury to: close Basic, open Basic, fan, hockey stick, new york, spot turn, hand to hand, under arm turn, natural top, close hip twist, alemana, open twist hip, Turkish towel.
Tempo
30 - 32 takty na minutę
Takt
4/4
Zapraszam na filmik
Rumba
Historia
Rumba, podobnie jak inne tańce Ameryki Łacińskiej, powstała pod wpływem rytmów pierwszych niewolników afrykańskich. Początkowo rozwijała się głównie na Kubie, w swojej odmianie ludowej, i była tańcem bardzo erotycznym, przepełnionym gwałtownymi i wijącymi się ruchami bioder i całego ciała. Na Kubie tańczy się też liczne odmiany rumby towarzyskiej, różniące się głównie tempem).
W Europie rumba pojawiła się pod koniec lat 20. XX wieku. W Paryżu demonstrowała ją wtedy grupa kubańskich tancerzy. Początkowo taniec nie podobał się, był uważany za zbyt egzotyczny. Szybko spodobał się natomiast w Stanach Zjednoczonych.
Rozwój rumby towarzyskiej wiąże się z postacią słynnego londyńskiego nauczyciela tańca Pierre Laffite’a. W latach 30. i 40. doszło do sporów o ustanowienie jednego sposobu tańczenia rumby, która doczekałasię ówcześnie kilku odmian (europejskiej, amerykańskiej, kubańskiej). Ostatecznie za obowiązującą na turniejach uznano rumbę kubańską. Mniej wprawni tancerze tańczą uproszczoną odmianę kroków – tzw. Rumbę square.
Krok podstawowy (partner)
1. Obciążyć prawą nogę.
2. Lewa noga w przód
3. Powrót na prawą nogę
4. Lewa noga w bok
5. Obciążyć lewą nogę
6. Prawa noga w tył
7. Powrót na lewą nogę
8. Prawa noga w bok
Charakter tańca
Rumba nazywana jest tańcem miłości, to taniec całego ciała. Jego charakterystyczną cechą jest boczny, zmysłowy ruch bioder. W rumbie dominuje partnerka, która powinna być kusząca, uwodzić tancerza. Partner natomiast powinien ją prezentować, ale tak naprawdę samodzielnie prowadzić.
Technika
Kroki w rumbie stawiane są na całe stopy, tańczy się cały czas na tym samym poziomie, bez dodatkowych unoszeń i opadań, za to z charakterystycznym ruchem bioder. Rumba jest tańcem statycznym tańczonym praktycznie w miejscu.
Postawa
Postawa tancerzy powinna być wyprostowana, głowy uniesione do góry, ciężar ciała spoczywa na całych stopach.
Figury
Najważniejsze figury w rumbie to: obroty, New York, hand to hand, spot turn i inne.
Tempo
28-32 taktów na minutę
Takt
4/4
Zapraszam do obejrzenia filmiku:
Paso doble