FLAMENCO
Flamenco to nie tylko taniec, ale całe zjawisko kulturowe, które wyrosło na gruncie folkloru andaluzyjskich Cyganów. Oprócz tańca obejmuje też specyficzną muzykę i śpiew, a także strój i zachowania. Dziś Andaluzja nadal pozostaje stolicą flamenco, ale tańczy się je na całym świecie.
Nazwa tańca pochodzi prawdopodobnie od łacińskiego słowa „flamma” oznaczającego ogień, co ma oddawać ognisty charakter nie tylko flamenco, ale wszystkich hiszpańskich tańców.
Korzenie flamenco to religijne tańce orientalne. Do dziś widoczne są w nim elementy tańca hinduskiego (ruchy ramion, dłoni i palców). A także tańców perskich, żydowskich, arabskich, mauretańskich, egipskich oraz średniowiecznej muzyki gregoriańskiej.
Ruch we flamenco opowiada historię, choć poszczególne gesty nie mają konkretnych znaczeń. Ruchy ciała wyrażają raczej stany emocjonalne albo podkreślają słowa piosenki i melodię.
Flamenco można tańczyć solo, w duecie lub grupowo. Stroje tancerzy powinny mieć ciemne kolory. W stroju tancerek najważniejsza jest szeroka, kolorowa, falbaniasta spódnica, która jest wykorzystywana w tańcu. Często używa się też rekwizytów - chusty, wachlarza lub kwiatu.
Flamenco tańczy się przede wszystkim do muzyki gitarowej, rzadziej używa się fletu, skrzypiec lub wiolonczeli. Rytm wybijają nie tylko muzycy, ale także tańczący – uderzeniami dłoni, pstrykając lub uderzając o pudła, na których siedzą śpiewacy (tzw. cajon) lub za pomocą kastanietów.
Flamenco, jakie znamy dziś, ukształtowało się w pierwszej połowie XIX wieku. Tak samo jak salsa, zawdzięcza swoją popularność ciągłym przemianom, to taniec „żywy” i nieustannie rozwijający się, pełen indywidualności wykonawców i kreatywności.